فوتبال و بار دیگر خشونت! پدیده ای که در پیکره جهان ورزش به ویژه فوتبال رسوخ کرده و در کشورهای مختلف به گروه های مختلف خودنمایی می کند. اوج این پرخاشگری ها را در فوتبال آمریکای جنوبی دیده ایم و به یاد داریم که چقدر مصیبت بار بوده است.
فوتبال را نمی شود نادیده گرفت چون بخشی از زندگی مردم را در بر می گیرد. اما اصل و اساس فوتبال وحدت و همگرایی است که مبارزه براساس تفکر و اندیشمندی های گروهی است. اما چه می شود که مثل بازی شب گذشته پرسپولیس و سپاهان کار به یقه گیری و درگیری فیزیکی می رسد. در گذشته از هیولای لیدرپروری به عنوان عامل خشونت در فوتبال نام برده می شد اما اکنون که مسابقات بدون تماشاگر برگزار می شود، چرا اخلاق زیرپا گذاشته می شود. اینها سوال هایی است که همواره درباره پاسخی روشن آن را مطرح کرده ایم. فوتبال حرفه ای به رفتار حرفه ای و اجرای حرفه ای نیاز دارد ولی در کنار این تئوری های ظاهرپسند باید دید که راهکار چیست؟ چند نشست فرهنگی، ورزشی در این باره برگزار شد و چه نتایجی را ارایه داد؟
در ادوار گذشته حدود نیم قرن پیش، آموزش و پرورش مهد اولیه توسعه و ترویج فرهنگ در جامعه بود از جمله جوامع ورزشی. امروز آیا آموزش و پرورش درگیر با هزاران مصیبت و مشکلات به این قضایا می پردازد؟ معلمانی که درگیر معضلات معیشتی هستند، دیگر اعصاب، اراده و مطالعه ای در این زمینه دارند. نیازی نیست که در این باره تفکر کنیم چرا که ناگفته پیداست با این وضعیت می ماند باشگاه هایی که پسوند فرهنگی را به ورزش چسبانده اند. آنها چه کار کرده اند؟! جواب بدون تردید هیچ است. بنابراین به جای یقه گرفتن ها و دیگران را مقصر قلمداد کردن هشدار می دهیم که مسئولان و علمای فرهنگی و اخلاقی جامعه جبران مافات کنند که خطر سقوط اخلاق در جامعه به ویژه ورزش به شدت ما را تهدید می کند.
نویسنده: رضا اسماعیلی