شاید سالها زمان ببرد تا یک بار دیگر تیم ملی فوتبال ایران با اینهمه لژیونر در یک تورنمنت دیده شود.
تک تک این بازیکنان از نظر فردی بی نقص و منحصر به فرد هستند و تکنیک خاص خودشان را دارند اما آیا می توان علت باخت تیم ملی فوتبال را عدم هماهنگی گروهی دانست شاید این هم یک دلیل از صد دلیل شکست باشد واین همان مشکلی است که در بازی های گروهی در تمام تیم های والیبال، فوتبال، بسکتبال و.... دیده می شود.
می گوییم سردار، طارمی، قائدی یا فلان پاسور والیبال یا بهمان دفاع ولی کمتر می شنویم تیم خوب یابد والیبال و یا فوتبال زیبا و... به هر حال ایران بد ترین بازی جام ملت‌ها را مقابل قطر را به نمایش گذاشت.
دفاع باز تیم که اغلب در زمین خودمان انجام می شد و فاصله هافبک ها با فوروادها که بیشتر باعث توپ ربایی در زمان ارسال پاس‌های بازیکنان ما توسط، قطری ها می شد ضمن اینکه از نظر روانی هم جو سنگینی که قطری ها و سایر عرب ها حتی تا توی هتل ایران به وجود آورده بودند از یک طرف و جو سنگین مخالف و موافق های برد یا باخت مردم داخل و خارج ایران نیز بار روانی تیم افزایش داده بود از سوی دیگر اگر می خواهیم تکرار مکررات برای ورزش ایران نداشته باشیم باید برای ورزش کشور از بیخ وبن کارویژه ای انجام شود چون خشت اول گر نهاد معمار کج تا ثریا می رود دیوار کج...
سال هاست ما می گوییم و شما می نویسید اما تغییری صورت نمی گیرد و در واقع من هیچ امیدی به بهبود اوضاع ورزش ایران ندارم.
ورزش با این ردیه بودن توجه به ساختار علمی و بودن حضور متخصصان و برنامه ریزان ره به جایی نخواهد برد.
نویسنده: دکتر ثریا یگانه _ استاد دانشگاه و بازیکن سابق تیم ملی والیبال