چندی پیش یک نوجوان ایرانی تبار که در ایتالیا زندگی می کند و در کلوپ های آنجا آموزش دیده است برای مدتی به مکتب جعفر هوتهم، مربی سازنده آموزش دید.

او تعریف می کرد که در ایتالیا مسابقات رده های سنی نوجوانان و جوانان در سه گروه برگزار می شود، گروه A مربوط به نخبگان و گروه B و C هم مربوط به بازیکنان است که سطح کمتری دارند جالب اینکه در هر گروه حداقل بین 20 – 30 تیم به صورت دوره ای بازی می کنند و در نهایت هم برگزیدگان گروه ها مصاف می دهند.

این نوجوان که در آستانه پیوستن تیم نوجوانان پروجای ایتالیا است نکات بسیار ارزشمندی را مطرح ساخته است اینکه مربیان ایتالیایی چگونه استعداد ها را زیر ذره بین قرار می دهند و چنین می شود که بازیکنی مانند میچلتو در سن 17 سالگی بهترین بازیکن اروپا می شود و امثال وی را از دیرباز به یاد دارند اما ما برای تیم های رده پایه خود چه می کنیم؟

سالی یکبار به زحمت مسابقه می گذاریم و طی آن در و تخته با هم جور می شوند. بازیکنان سنین 17 سالگی ما هنوز ضعف های تکنیکی دارند ولی آن ها را خودتان در جعبه جادویی می بینید.

نمونه بارز این استعداد ها طاها بهبودنژاد است که جایزه بهترین مدافع نوجوانان آسیا و تورنمنت بین المللی سائوپلوی برزیل را به دست آورده است اما با قد و قواره بالای دو متر هنوز نتوانست جایگاه ثابت در تیم باشگاهی خود به دست آورد.

احمد لاهوتی بازیکن سابق تیم ملی و مربی نیم فصل اول طاها در تیم ایفاسرام می گوید: شک نکنید که او آینده درخشانی دارد ولی نقاط ضعف ریزی است که باید برطرف سازد از جمله بال زدن در زمان اسپک.

خب، حرف ما این است چرا بازیکنانی که باید در سنین باروری باشند هنوز ضعف تکنیکی دارند؟

طاها اهل شهر والیبال خیز گنبد است و استانی که دهها استعداد بکر دارد.

اما در مسابقات اخیر جوانان باشگاه های کشور بازیکنی به نام محمد اسماعیل نقی پور درخشید و ارزشمندترین بازیکن مسابقات شد. جالب اینجاست که بدانید این جوان 18 ساله از استان بوشهر است منطقه ای که تمام هم و غم خود را معطوف به والیبال ساحلی کرده است اما درخشش اسماعیل نقی پور که در سرویس و پایپ زدن کولاک می کند در باشگاه فرهنگی ورزشی شهداب یزد تجلی پیدا کرد، باشگاهی متعلق به بخشش خصوصی که طی 4 سال گذشته دهها استعداد گمنام را در آکادمی خود به اوج رسانده و همه در خدمت تیم های ملی درآمده اند و نقی پور هم یکی از این ها است ولی دریغا که مزد چنین نگاه هایی را با بی مهری و دلسردی می دهند تا همین اقدامات سازنده هم در والیبال محو شود.

حالا که نمی توانیم مانند ایتالیا باشیم و فدراسیون داورزنی با حضور 17 ساله خود قادر به ایجاد ساختار صحیح در امور بنیادی نشده است حداقل هوای بخش خصوصی را داشته باشیم.

نویسنده: جمشید حمیدی