در دل محمد نصیری جانکاه و تلخ بود و شکی بزرگ بر پیکر ورزشکاران کشور که با قدیمی های این ورزش چه می کنیم.

نصیری مدال های رنگارنگی را در جهان و المپیک کسب کرد، عزت و افتخار زیادی برای ورزش ایران به ارمغان آورد. نمی خواهیم رشادت ها و دل آوری های او را بازخوانی کنیم چون کمتر کسی را داریم که در دهه های 40 و 50 با این چهره محبوب و معروف آشنا نباشد ولی قصد داریم از مسئولان ورزش کشور به خاطر بی اعتنایی به این قهرمانی ملی المپیک گلایه کنیم.

سخنان از دل برآمده نصیری دل های دوستداران ورزش را جریحه دار کرد و اشک و تاسف را بر دیدگان همگان جاری ساخت، آخر چگونه می شود به همین سادگی از افتخارات یک مرد بزرگ ورزش چشم پوشی کرد تاجایی که وی در سن 78 سالگی روزی دو بار از خدا طلب مرگ کند.

این فراموشی ها چرا در کشور ما رخ می دهد؟ در هیچ جای دنیا سراغ نداریم که حقوق بخور و نمیر قهرمانان ملی را در زمان پیری قطع کنند و او را با خاک سیاه بنشانند! چرا نصیری نباید توان پرداخت اجاره خانه خود را نداشته باشد وای بر ورزش ما و داد از این همه نسیان و بی توجهی.

به عنوان یک ورزشی نویس قدیمی که بار ها از خبر پیروزی های نصیری احساس غرور کرده بودم. با کمال مباهات از ایشان رخصت می گیرم تا حقوق ماهیانه ای را به عنوان قدردانی یک هموطن ایرانی تقدیم دارم و اگر مورد پذیرش قرار گیرد سر به آسمان سر بلندی خواهم سایید.

نویسنده: رسول غبرایی