تیم ملی فوتبال در آستانه مسابقات جام ملت های آسیا قرار گرفت.

پیکار هایی که برای ما اهمیت دو چندانی دارد و اگر بگوییم مهمتر از جام جهانی است سخنی به گزاف نگفته اینم.

40 سال انتظار برای کسب عنوان قهرمانی بسیار طولانی است، کشوری با داشتن سابقه درخشان در فوتبال و استعداد های فردی که در قاره کهن حداقل کم نظیر هستند چرا باید حسرت به دل بماند، وقتی که چهار دهه گذشته را نگاه می کنیم همواره از بی برنامگی و خود زنی هایی ضربه خوردیم که اجازه نداده است فوتبال ایران بر بلندای آسیا قرار بگیرد.

اینکه کشور های دیگر حتی تایلند، قطر و دیگر تیم ها بیکار ننشسته اند واقعیت انکار ناپذیر است اما نیروی انسانی که ما در سرزمین ایران داریم ثابت می کند که با کمترین امکانات و دور اندیشی شایستگی کسب عنوان آقایی فوتبال آسیا را دارد.

آیا اینبار می توانیم با اتکا با همان ویژگی هایی که برشمارده ایم طلسم شکنی کنیم و فوتبال ایران را به آنچه استحقاقش را دارد برسانیم؟ برخی ها البته از انتقاد هایی که گاه و بی گاه از تیم ملی و کادرفنی می شود گلایه می کنند، رسانه ها وظایف سازمانی خود را انجام می دهند و ما را با آن هایی که ملی فکر نمی کنند کاری نخواهد بود اما این را بگوییم که اقدام قلعه نویی در مورد استفاده از نیرو های جوان و با تجربه واقعیتی است که نمی شود آن را نفی کرد.

تیم ملی یعنی شایسته سالاری نه جوانگرایی صرف پس به لحاظ روحی و روانی کمک کنیم تا تیم ملی با تلفیقی از موجودیت کنونی به قله افتخار نزدیک شود.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی