هرگز فکر نمی کردم که در فوتبال ایران این همه اتفاقات عجیب و غریب بیافتد، درواقع اینجا همه چیز عجیب است و من دیگر هرگز به این کشور باز نمی گردم.

این بخشی از گفت و گوی مورایس، مربی سپاهان در گفت و گو با روزنامه رکورد پرتغال است، اشکش درآمد و نگران و ناراحت رفت.

کناره گیری این مربی و گلایه هایش شاید خیلی عجیب نباشد، او فرهنگ ما را نمی شناسد و با هزاران مشکلی که فوتبال ایران درگیر است آشنایی ندارد اما وقتی که یحیی گل محمدی برای چندمین بار از پرسپولیس استعفا داد با خود اندیشیدیم این مربی که سال های ابتدایی مربیگری اش در ذوب آهن و پرسپولیس موفق بوده است چرا به روزگاری رسیده که رکوردار استعفا شده است.

دل کندن از تیم های بزرگ مثل پرسپولیس و استقلال با آن همه هواداری که در ایران و گوشه کنار کشور دارد و البته دستمزد های کلانی که به مربیان و بازیکنان تعلق می گیرد خیلی آسان نیست اما نشستن روی نیمکت هدایت تیم ها نیز همانند تیم ملی صبر و بردباری می خواهد.

مربی کم طاقت نمی تواند پا به پای میلیون ها تماشاگری بسوزد که گناهشان فقط عشق به فوتبال و پرسپولیس و استقلال است. حالا اگر واقعا شرایط برای ادامه کار مهیا نیست بهترین تصمیم رفتن است و این می تواند زنگ هشداری حتی برای جواد نکونام هم باشد، مربیان مانند امثال یحیی گل محمدی طی این همه سال ها کدام کلاس بین المللی را طی کرده اند؟ در کدام لیگ اروپایی دست به تحقیق و پژوهش زده اند؟ و از کدامین مربی بزرگ دنیا مشورت و راهنمایی می گیرند؟

تکیه بر سوابق شرط عمده نیست، موفقیت در دنیای مربیگری امروز مرهون کنکاش و تحقیقات دائمی علمی و فنی است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی