وقتی متولیان فوتبال برای قوانینی که خودشان وضع کرده اند، پایبند نباشند و به نفع تیم هایی خاص آیین نامه ها را تغییر دهند، یقینا بی عدالتی و بی قانونی رواج می یابد!
فوتبال باشگاهی ما روال و رویه خاصی را دنبال نمی کند.
فوتبالی که داعیه حرفه ای دارد، برای اجرای مسابقاتش باید طراحی و برنامه ریزی مدون داشته باشد. باید تقویم مناسب را پی ریزی کند و آیین نامه و دستورالعمل های اجرایی را به باشگاهها ابلاغ و خود نیز به اجرای دقیق آن پایبند باشد.
هنوز زنگ آغاز مسابقات لیگ به صدا در نیامده، آیین نامه ها و دستور العمل ها دچار تغییر شد.
عجیب تر آنکه متولیان امر به جای پذیرش جانبداری از تیمهایی خاص و مصلحت اندیشی به توجیه اقدامات خود روی آورده اند.
آنها برای تغییر آیین نامه ها به صراحت می گویند، قوانینی که برای فصل جاری ابلاغ شده وحی منزل نیست و می تواند اصلاح و بازنگری شود! باید به مسئولان امر گوشزد کرد، اگر تغییرات و اصلاحات به نفع تمام باشگاهها بود و همه از آن منتفع شدند، حرفی باقی نمی ماند، اما سوال اینجا است است چرا قانون را به نفع تیمهایی خاص تغییر دادید؟
طرحی که چندی پیش برای لیست بازیکنان بزرگسال، زیر ۲۱ سال و زیر ۲۳ سال تیم‌ها در نظر گرفته شده بود، از ابتدا خام و نسنجیده بود. از ابتدا مشخص بود برخی از تیم‌های صنعتی و خصولتی و... سقف قراردادها را رعایت نمی کنند و به دنبال راه فراری می گردند.
حتی در باره به کارگیری بازیکنان ایرانی که با تیم‌های خارجی هم قرارداد داشتند، مشکلاتی وجود داشت و برخی از کارشناسان آن را سهمیه بازیکنان خارجی تلقی نمی کردند!
برای مثال حسین زاده که با اخذ رضایت نامه از طرف باشگاه خارجی جذب شد، باشگاه تراکتور مدعی است مبلغ سیصد هزار دلار برای رضایت نامه پرداخت کرده است (البته برخی می گویند عدد واقعی ۵۰۰ هزار دلار است. طیف دیگری از عدد ۷۰۰ هزار دلار برای گرفتن رضایت نامه حسین زاده سخن گفتند).
اگر این اعداد واقعی و محمول به صحت باشد، باید این سوال را مطرح کرد که رقم قرار داد باشگاه تراکتور با حسین زاده برای یک فصل بازی چقدر بوده است؟
همین ابهامات درباره پیام نیازمند هم وجود دارد.
یقینا جمع پرداختی سپاهانی ها برای اخد رضایت نامه از طرف باشگاه خارجی و عقد قرارداد با نیازمند نجومی است و... فدراسیون فوتبال در یک تصمیم جانبدارانه از دو باشگاه فوق، به تفسیر آیین نامه متوسل شد.
در این زمینه گفته شد اگر پرداخت وجه بابت رضایت نامه برای دو فصل یا بیشتر و به صورت قطعی بوده، کل مبلغ پرداختی برای فصل جاری محاسبه نمی شود!
این توجیه من در آوردی و دقیقه نودی مورد اعتراض دیگر تیم ها قرار گرفت. غافل از آنکه در فوتبال ما برای یک دکمه، کت و شلوار می دوزند و به راحتی قانون را به نفع این و آن دور می زنند.
در باره دیگر موضوعات قرار دادها هم شفافیت وجود ندارد.
چند روز پیش مالک باشگاه تراکتور مدعی بود، رضا اسدی برای یک فصل ۵۳ میلیارد و برای دو سال ۱۱۳میلیارد تومان از سپاهان گرفته است.
همین ادعا را سپاهانی ها درباره حسین زاده و دیگر بازیکنان خارجی مطرح کردند. مسئولان باشگاه پیکان که با محدودیت منابع مالی رو به رو هستند، برای جمع و جور کردن تیمشان مجبور شدند سامان فلاح را در ازای دریافت ۱۸میلیارد تومان به گل گهر منتقل کنند.
باید پرسید فلاح برای یک فصل بازی در گل گهر چه رقمی دریافت کرده است؟ این ابهامات درباره مبالغ قرارداد آل کثیر، رضا شکاری و بسیاری از بازیکنان استقلال، پرسپولیس، سپاهان، تراکتور و گل گهر و ... هم وجود دارد!
مطالبه مردم و هواداران از مسئولان و متولیان فوتبال این است که به اجرای دقیق قوانبن پایبند باشند و عدالت را چاشنی کار کنند.
اگر باشگاهی از انجام تکالیف خود تخطی کرده و سقف اعلام شده را رعایت نکرده با آنها برخورد کنید.کارت بازی برای نفرات آنها صادر نکنید و... گفته شده امروز پایان زمان نقل و انتقالات باشگاهی است.
باید منتظر تصمیمات فدراسیون و سازمان لیگ بود؟
آیا با باشگاه هایی که قراردادهای بازیکنانشان را نهایی نکرده اند، برخوردی خواهد شد یا همه چیز با اغماض و چشم‌پوشی مدیریت خواهد شد!
نویسنده: احمد میرزاییان