همه باور داریم کشتی رشته اول ما است و باید بدان توجه خاص داشت،فوتبال هم فراگیر است و جهان شمول.اما نباید از رشته های پایه و مدال آور در ورزش غافل بود!
درخشش نازنین فاطمه عیدتان در رشته ۴۰۰ متر با مانع جوانان آسیا و کسب مدال طلا و مدال نقره مهدی هفت چشمه در پرتاب چکش بار دیگر نشان داد که جوانان ما دارای استعداد و توانایی بالقوه ای هستند.
حسین رسولی پرتابگر طلایی دیسک ما در آسیا هم که جانشین احسان حدادی است ،هنوز دغدغه کفش و امکانات اولیه دارد.
این رشته مادر و پر مدال هنوز در پیچ و خم مدیریت گرفتار است و از فقر شدید رنج می برد. خانم فصیحی دیگر دونده سرعتی ما است که اخیرا به مسابقات جام الماس دعوت شده است،کمتر مورد توجه و حمایت قرار گرفته است.
پیش از آن هم چهار قایقران آقا و بانوی ما با کسب چهار سهمیه المپیک‌پاریس این توانایی را به رخ کشیدند.
کسب سهمیه پاریس در رشته های کانو و روئینگ در حالی بدست آمد که همگان از اوضاع و احوال امکانات و شرایط نامناسب دریاچه آزادی باخبریم.
مهدی الفتی در ژیمناستیک و در کارزار نامناسب مدیریتی این رشته خود نمایی می کند و کسب سهمیه المپیک سزاوار اوست.
در تکواندو،ووشو ،تیراندازی و حتی اسکیت و تنیس روی میز و وزنه برداری توانایی های بالقوه ای داریم.
گسترش رشته های مدال آور و سرمایه گذاری در جاهایی که امکان کسب مدال داریم باید در اولویت قرار گیرد.
اگر چه در المپیک‌پاریس سهمیه کمتری نسبت به ادوار گذشته بدست آورده ایم، اما جا دارد در مسابقات پیش رو توجهی به حضور دیگر رقبای آسیایی داشته باشیم.
آنها در اغلب رشته ها سرمایه گذاری کرده و ما از قافله عقب مانده ایم.
انتظار می رود در دوره جدید ریاست دکتر هاشمی در وزارت ورزش و با هماهنگی کمیته ملی المپیک و مدیران و روسای فدراسیونها، برای دوره بعدی بازیهای آسیایی برنامه ریزی کنیم و رشته های های پر مدال را زیر نظر بگیریم.
نویسنده:احمدمیرزاییان